Debiut Mockiego to taka prawie-nowa-fala. A może nie prawie? Główni bohaterowie to dwaj młodzi, nieco natrętni, mężczyźni (Jacques Charrier i Charles Aznavour), którzy szwendają się po mieście i usiłują za wszelką cenę wyrwać jakieś laski. Bohater Charlesa jest przy tym bardziej prostoduszny, poczciwy i nieco niezdarny, zaś Freddy Charriera to już wprawiony gracz, wyrachowany, cyniczny, często skuteczny. Są to jedyni stali bohaterowie, pozostałe postaci pojawiają się i znikają w różnych miejscach i o różnych godzinach w trakcie jednej nocy, którą spędzamy z chłopakami. Całość wydaje się nieco przerysowaną, gorzką refleksją o miłości, ale nie brak w tym też humoru. W przeciwieństwie do bohaterów Godarda, nasi bohaterowie nie popadają w pretensjonalny bełkot, ich dialogi bywają dość życiowe, choć może nieco przesadnie marudne, dekadenckie i cyniczne. Więć nie tyle życiowe w formie, co w treści. Nie jest to więc nouvelle vague pełną gębą, ale pewne cechy tego kina są zachowane. Bije od tego filmu młodym duchem. To już nie jest klasyka, pojawiają się tu przekleństwa, jest inna konstrukcja, młodzi bohaterowie i pewne zerwanie z romantycznym ukazaniem relacji męsko damskich. Choć akurat przedmiotowe traktowanie kobiet nie jest cechą nowej fali, tylko raczej, mającego dopiero nadejść kina szpiegowskiego, z akcentem na bonda i euro spy. W „Podrywaczach” przewija się tyle kobiet, że ciężko wszystkie spamiętać, przy czym najbardziej pamięć zapadają, o dziwo, nastolatka i „kaleka”. Ciekawa rzec warta obejrzenia. Nie wiem, czy Mocky zrobił kiedyś jeszcze podobny film, ale chyba raczej odszedł w stronę przyciężkawej satyry i kryminałów, taplając się przy tym mocno w (anty)polityce.